Bu yaziyi yazip yazmamak konusunda dusundum acikcasi. Cunku hem kendimi hem de sizi hayatin biraz karanlik bir parcasina goturmek vardi isin icinde. Ama o da ne de olsa hayatin bir parcasi diyerek beni yanlis anlamayacaginizi dusunerek yaziyorum bu satirlari..

Cok sevdigim bir ablamin babasi vefat etti dun. Belki o da okuyacak bu satirlari ve belki onu -istemeden de olsa- uzecegim yine. Dilegim o ki anlayacak beni yine de.

Bugun bu guzel ablamin babasinin defni icin gittik Karsiyaka mezarligina. Tesaduf bu ya – birkac gun onceki bombalama da vefat edenlerden de vardi defni olan ve onlarin da sevdikleri vardi orada. Aglayan, uzuntusunu gozyasinin arkasina saklayan, guclu olmaya calisip da gozlerinden hersey okunan, boynu bukulen, sevdigini bir daha goremeyecek olan cok insan vardi orada. Son yolculuguna ugurlamak icin oradaydilar sevdiklerini ve sevdiklerine son gorevini yapiyordu sevenler. Oyle bir ruh haline soktu ki beni dusunmeden edemedim ben de.

O cok sevdigim ablam, uc kardesiyle oradaydi bugun. Uzgunduler, gozyasi vardi gozlerinde ama sevgi vardi yureklerinde yuzlerine yansiyan. Uzgunduler ama babalarini kaybetmis olmanin uzuntusuydu, tanimis olmanin degil. Diger bir deyisle, babalari onlara sevgi birakmisti giderken, guzel anilar birakmisti hatirlayacaklari ve ‘baba’ olmustu gercekten anlasilan o ki. Sevmisti ve tabii sevilmisti karsilik olarak – karsilik olsun diye de degil -.

Ben de dusundum – dusunmek istemesem de – dilerim Rabbim yeterince vakit verir bana kelebeklerimle vakit gecirmek icin. Bugun, o cenaze namazinda, veda edilenlerden biri de bomba kurbanlarindan, Yildiz Demirtas adinda 1966 dogumlu, iki cocuk annesi muhendis bayandi. Hic tanimadim onu, hic gormedim, ama oyle uzuldum ki onun adina, cocuklari adina, yasayamadiklari adina..

O zaman Allah’a ilettim dileklerimi. Dilerim kizlarimin buyudugunu gorur, sevinclerini paylasir, uzuntulerini azaltabilirim. Dilerim serpilip kendi kararlarini alan yetiskinler olabildiklerini de gorurum, yuvadan ucabilecek gucu kendinde bulabilmelerini de. Dilerim beni anlarlar ve anlarim onlari gercekten. Dilerim gunu geldiginde onlar da beni sevgi ve huzurla yolcular gidecegim yere. Derler ki ‘Iyi ki vardi, iyi ki annem oldu, iyi ki cok aci cekmeden ayrildi’…

Acikcasi bu yolculuk konusunda cok dusunmek insanin canini acitiyor biraz. Dolayisiyla cok yazip da sizin de caninizi acitmak istemem. Ne var ki anne olmak zor zanaat gercekten. Bugun telefonda konustugum, cocugu icin cok fedakarliklari goze alan, bir baska arkadasimin da dedigi gibi “Insan gencken korkmuyor olumden, ama anne olunca ‘o’nun icin,’onun yaninda olabilmek icin’ yasamak  istiyor“. Ne kadar da dogru.

Dilerim gece gece yormadim sizi..

Kocaman sevgiler…