Sanirim sokakta oynamanin normal oldugu zamanda yetisen son nesil bizimkisi. Bizim zamanimizda, okuldan gelinir, ev odevine baslanmadan once, hala hava aydinlikken disari cikilirdi. Disarida top oynanir, yerlere cizilen karelerden sek sek oynanir, ip atlanir, yakar top oynanir, sarkilar soylenir, ‘par’ca konusulur, yakalamaca ve saklambac oynanir ve aksam yemegi saati eve yorgun argin gidilirdi. Ne guzel gunlermis simdi anliyor insan. Butun bunlari yaparken sadece ve sadece o ‘an’ yasanir ve -varsa bile- butun dertler unutulur ve ‘cocuk’ olunurdu. Coook sansliydik biz. Arabalar varsa da her yerde degillerdi, beton yapitlar varsa da bahceler de vardi. Korkulmasi gereken insanlar vardi yine belki ama sanki yine de daha guvenliydi ortam. Insanlar birbirine daha cok guvenirdi. Annesi isten donmeyen kelebeklere komsular bakar, evlerinde sutle kurabiye verirlerdi. Evden bakkala tek basima giderdim ben 5 yasindayken ve gurur duyardim tek gidebiliyor olmaktan! Simdi bir anne olarak kelebegini birakir misin deseler, “evet” diyemem…

Simdi evler artti, bahceler azaldi, sokaklar arabalarla doldu. ‘Sokaga cikmak’ deyimi tarihe karisti sanki. Varsa apartmanin onundeki kucuk oyun alani ya da apartmana yuruyus mesafesindeki parklarda ariyoruz careyi.. Bir de tabii AVMlerde.. Nostaljik tarafimdan mi kalktim bugun bilemiyorum ama keske cocuklarimi daha dogal ortamlarda yetistirebilsem diye geciyor bugun icimden.. Cimende emeklese kucugum oyuncaklariyla, buyuk kelebegim kozalaklarini toplamak icin sehir disina cikma zorunda kalmasa. Cocuk olmanin verdigi butun enerjiyi atacak yesil ve dogal alanlari olsa kocaman ve o alan onlarin hem evi, hem oyun yeri, hem yiyecek ektikleri, hayvanlari sevdikleri alan olsa.. Cok mu utopik oldu bu? Cok mu sey istiyorum sahiden?

Hayalimizdeki bahceli evimiz olana kadar, cocuklarimi aktivitelerden uzak tutmamak adina ben de elimizde olanlari degerlendirmeye calisiyorum her anne gibi. Su siralar, aksam ruzgarinin hafif esintili ve kucuk kizimi rahatsiz ettigi durumlar icin, buyuk kelebegimizin enerjisini atmak adina biz de AVMleri tercih ediyoruz – ne yapalim. Yakin zamanda kesfettik bir yer. Bir ucretsiz oyun alani, bir ucretli oyun alani ve tam onunde ikisini de goren bir cafe! Guzel olan yani, hem kizima kosup oynama alani sunuyor, hem oturup lego ya da hafiza karti oynayabilecegi alan var, hem de kaydiraklardan top havuzuna kayabilecegi ya da trambolinde ziplayabilecegi bir alan var.. Bu arada anne&babanin ayni anda kahve icebiliyor ve laflayabiliyor olmasi da bir luks bence 🙂 Merak edenler sorarsa ismini de verebilirim, yoksa kendimize sakliyorum 🙂

Simdilik bununla idare ediyoruz ama asil bekledigim, havalarin daha iyilesmesi ve hergunu, her aksami, disarida, ora senin, bura benim dolasabilecegimiz, kesif yapabilecegimiz anlarla doldurmak. Aslinda denizi ve suyu cok ariyor gozlerim, cunku kesif daha eglenceli oluyor deniz olan sehirlerde: deniz kabuklari, kumlar, kucuk deniz hayvanlari, denize tas atmacalar, kumdan kaleler, saymakla bitmeyecek eglenceler.. Neyse, bu hayalleri tatile birakip bu sehirde ne yapabiliriz onu bulalim en iyisi..

Kocaman sevgiler…