Bebisleri bir yasindan buyuk anne/babalar eminim ilk dogumgunu kutlamanin stresini cekmislerdir. Nedense oldukca yuk yukluyoruz kendimize hersey yerli yerinde olacak ve bebisimize unutamayacagi bir gun yasatacagiz diye. Hikayeme baslayayim da neden boyle dusundugumu siz de anlayin 🙂

Ilk kizimin dogumgunu yaklasiyordu ve nerede/nasil kutlasak konusmalarina baslamistik bile esimle. Arkadaslarimizdan bazilari bir anaokulunun bahcesinin bu tip kutlamalar icin kiralandigini soyledi. Orada bir dogumgunune gittiklerini ve keyifli oldugunu da eklediler. Ayni oneriyi birkac kisiden daha duyunca ilk isim anaokulunu aramak oldu. Diyorlardi ki bahceyi 2 saat kullanabiliriz ve sadece 14:00-16:00 arasi, anaokulunda calisanlardan bazilari sonrasinda bahceyi temizlemeye yardim edecekleri icin onlara da (Turkiye’de gundelikcinin bir gunde alacagi) bir miktar verilebilirdi ve tabii bir de anaokuluna bahcesini kiraladigimiz icin odeme yapmaliydik. Hersey iyi hostu ama sadece 2 saat kullaniliyor olmasi bize ters geldi. Cunku zaten herkes ayni anda gelemiyor bu tip kutlamalara, sonrasinda hem orayi hazirlayacagiz , hem de 2 saat sonra aman heryer temiz olsun diye tekrar strese girecegiz, ne yasadigimizi anlamayacagiz diye dusunduk. Bu siktan vazgectik.

Sonra kapali ortamlari arastirdik ama kizimin dogumgunune gelen aylarda o siralar oturdugumuz sehir  pek bir guzel oluyor, o nedenle kapali mekana sikismayalim dedik, dolayisiyla o sik da elenmis oldu.

Sonra esim, o zaman bir parkta yapalim dedi. Guzel oturma yerleri olan (hatta hafta sonlarinda ailelerin ayrilan yerlerde mangal yaptigi) duzluk, bol cimenli bir parka gittik ve yer arastirmasi yaptik, hatta kendimizce oturma yeri numarasini bile belirledik.

Simdi yapilacaklar listesinde sunlar vardi:

• Yemek listesi (kimlerden hangi konuda yardim alinacak)
• Dogumgunu temasi ve renkleri
• Susler, balonlar
• Plastik tabak/bardak/kamis/catal/bicak/kasik
• Masa ortusu ve masaya konulacak diger kap/canak
• O gun giyilecek kiyafetler
• Davetiyeler (mail, facebook, etc.)
• (Sartlara gore) Fotografci

Ilk cocugunun ilk dogumgununu kutlayacak bir anne olunca heyecan tavan yapiyor 🙂 Ben de bu hislerle basladim arastirmalara. Daha once bizi fotograflamis bir arkadasim vardi – ki muhtemelen kendisi de bu blogu okuyordur, dolayisiyla arkasindan konusmus olmuyorum 🙂 – ona yine yapar mi diye sordum. Sagolsun kirmadi. Hatta organizasyon isine bile girmis birkac arkadasiyla ama rakamlar bizim icin yuksek olunca, biraz da icinde benim de emegim olsun diye dusununce – sadece fotograf konusunda anlastik.

Temanin renklerini belirledim. Birgun gittim bir parti magazasindan plastik ne ihtiyac varsa tamamladim. Susler, balonlar da tabii. Yemeklerin bir kismini ben yaptim, ana dogumgunu pastasini (inanmazsiniz) esim yapmak istedi ve yapti da 🙂 Cesit cok olsun deyince bir de ev yapimi zeytinyagli sarma, mercimekli kofte yapan bir bayan vardi, ondan da yardim istedim. Simdiye kadar benim yuzumu kara cikarmamisti boyle durumlarda. Masa susleri, gidecek cerceveler de hazirdi. Kizima iki kiyafet hazirladim: Biri benim kiyafetimin kucuk versiyonu (evet klasik yeni anne olarak) digeri de daha suslu tutulu bir kiyafet. Sonra davetiyeler de gitti arkadaslara. Oldukca cok kisi cagiriyorduk. Dusunduk ki nasilsa park, istedigimiz kadar genis yayilabiliriz, arkadaslarimizin cocuklari da top oynar, kosar, eglenir, boylece onlar da rahat olurlar. Ustelik saatle de sinirli degiliz, istedigimiz saatte bitiririz.

Buraya kadar hersey yolundaydi, planlandigi gibiydi. Listemdekilere tik atmistim ya icim rahatti ama basima geleceklerin farkinda degildim yine de.

Dogumgunu kutlama gunu geldi catti. Esim onden goturdu bir kismini hazirladiklarimizin. Dusundugumuz masa kapilmisti ama neyseki yakininda baska masa vardi. Esim balonlardan bir kismini sisirmis ve asmis ama maalesef gunesin sicakligi yarisini patlatmisti. Hem gunes kuvvetliydi, hem de ruzgar. Ben kizimla gittigimde saat 13:00 idi, saat 14:00’te gelin demistik arkadaslarimiza. Ev yemekleri istedigimiz bayanin esi sagolsun benim getirdiklerimi parka tasimaya yardim etti. O kadar zor oldu ki araba ile parkta buldugumuz masa arasinda esimle git gel oynadilar resmen. Sonra evde kalanlari alip, ustune degistirip gelmek uzere ayrildi esim.

O anki tablo soyleydi: surekli etrafta yuruyup oynamak isteyen yeni 1 yasina basan kizim, bos bir masa, surekli esip yaptiklarimi bozmaya calisan bir ruzgar ve ben. Kizimi iki dakika yalniz birakip masa duzeni kurmaya calissam, ya cimen yiyordu ya da topu uzaklara atip gorunmeyecek yerlere kaciyordu. Sabah uykusunu kacirdigimizdan huzursuzlugu da uzerindeydi. Ruzgar masa duzenini bozmakla mesguldu ve gunes bile bize karsi is basina gecmis balonlarimizi patlatiyordu.

Sonra fotografci arkadasim geldi sagolsun hic olmazsa masaya koyduklarimin masada kalmasi icin bir cift el gelmis oldu. Ama yardim ederken de soylendi bana “eger onlara organizasyon isini verseydim, boyle sorunlar olmazdi” diye. Kendisi okursa bu yaziyi bilsin ki, ben aslinda alindim bu lafina. Cunku yemek dahil degildi onlarin organizasyonuna (eminim tema, renkler, tabaklar ve bardaklar cok guzel secilmis olacakti ve hatta su siselerinde bile kizimin resmi olacakti ama) maliyetin disinda yine bir dolu kap/kacak tasimak zorunda kalacaktik biz evden yemek icin. Ona hicbir sey soylemedim ve icime attim, ama duymak istedigim en son seydi bu o an. Bu arada kizim hala benimle oynamak isterken, ben islerle debelenirken, ve kizim yerlerde bulduklarini agzina atarken – ve hatta ben agzindan izmarit bile cikarmak zorunda kalmisken – kendi kendime diyordum ki:

“Sahiden bu dogumgununden keyif alabilecek miyim? Kizima bile vakit ayiramiyorum onun icin ozel olmasi gereken bu gunde. Bu arada esim nerede kaldi? Acaba bu balonlardan patlamayan kalacak mi misafirlerimiz gelene kadar? Saat 14:30 oldu, ilk misafirim geliyor, kocam nerede? Yemeklerin agzini acsam mi artik?

Esim, 14:45 gibi geldi ve tabii ben sinir ve sabir kupune donmus, bu arada misafirlerini guleryuzle karsilamaya ve bir yasina yeni girmis bebisiyle ilgilenmeye calisan bir anneydim bu anda… Ustune ustluk ne sinirlenmeye hakkim vardi, ne bagirip/cagirmaya, ne de orayi terk etmek gibi bir luksum vardi. Dogrusu kendim haricinde baska herseye donmustum, neyseki esimin beni sakinlestirebilme gibi bir ozelligi var 🙂

Boylece misafirlerimizin geri kalani gelmeden aile fotolarimiz cekildi, sonunda baslamisti ise kizimin ilk dogumgunu 🙂 Arkadaslarimizla paylasmak bu anlari sevincimizi artirdi. Bundan sonraki kisim gercekten keyifliydi. Hem arkadaslarimiz, hem biz, hem de bebisimiz icin ve nitekim dogumgununde cekilen butun fotolarda yuzlerimizde bir gulumseme var – ya da bu guzel fotograflari ceken arkadasim foto montaj yapti bilemiyorum 😀

Iste bu gundendir ki dostlar birinci dogumgunu hala benim aklimda soru isaretidir. Insallah bebisimde guzel taraflarindan izler kalmistir, ancak benim icin oldukca inis, cikisli, caresizlik ve bir tutam da strestle dolu baslangici olan bir gun oldu. Tabii ki gunun sonunda arkadaslarimizin varligi, keyifli sohbetler ve bebisimizin yuzundeki gulumseme herseye degdi diyordu, ancak kizlarimin bundan sonraki dogumgunlerinde bizim icin de keyif verici dakikalar secmeye ozen gosterecegim…

Soracaksiniz, simdi nereden cikti bu blog yazisi… Kizimin birinin dogumgunu 2 hafta sonra, digerinin 3 ay sonra… Eee uc ayda iki parti duzenleyecek bir anne olarak siz ne dusunurdunuz 🙂 Lutfen yazin sizler ne yaptiniz? Ilhama ve motivasyona ihtiyacim olan gunlerdeyim..

Kocaman sevgiler…