Bir onceki yazimda, Kardes Kiskancligi uzerine notlar : Yeni Bebek, yeni bebegin gelisinin ilk cocuk uzerindeki baskisini nasil hafifletebiliriz, anne&baba olarak yapacaklarimiz var mi konusuna deginmistik…

Sanirim, yeni bebegin gelisi, ilk cocuk uzerinde oldugu kadar anne uzerinde farkli duygular yaratabiliyor. Hatta daha onceden hic tanismadigimiz yonlerimizle tanismak, ya da biz de az olan/olmayan ozellikleri ortaya cikarmak ve ogrenmek zorunda kalabiliyoruz. Bu da ‘Annelerin Gelisimi’ olsa gerek…

Henuz hamileyken gelmisti aklima bu sorular. Ben nasil severdim ki bir baska cocugu ilk kizim kadar. Bu mumkun muydu? Mumkun olsa bile ilk kizima haksizlik etmez miydim acaba? Ustelik de ilk gozagrima, ihtiyac duydugu ve benim istedigim kadar zaman verebilecek miydim acaba simdi bana muhtac bir baska bebek geldiginde? Acaba biraz daha mi bekleseydik, ilk kizim biraz daha mi buyuseydi? Dogru zaman miydi? Hamileyken bile kizimle kosup oynayamiyorum, simdi dogum sonrasi iyice mesgul olacagim, ne olacak? Bizi neler bekliyor?

Hamilelik oncesi aklima gelen bu sorular, dogum sonrasi kat be kat artarak ziyaretlerine basladilar. Simdi artik ‘Keske’, ‘Acaba’ ve ‘Nasil’lar denizinde yuzup durdugum, hem fiziksel hem de manevi olarak ne yapacagimi cok da bilemedigim bir donem baslamisti. Ilk kizimda bu sorular ‘Acaba iyi bir anne olabilecek miyim?’ ve benzeri konularda kalirken, ikinci kizimla birlikte

• ‘Ikisine de yetebilecek miyim’?
• ‘Buyugune/Kucugune yeterli vakit ayirabiliyor muyum?’,
• ‘Ilk gozagrimi ihmal ediyormuyum’
• Soyle yapsaydim daha iyi olmaz miydi?
• Buyuk kelebegim istedigi anda ilgi gosterebilseydim bu kriz yasanmazdi!
• Kaliteli zaman gecirebiliyor muyuz?

gibi vicdan sorularina donustu… Ahhhhh….

Ilk kelebegimle cocuk sevgisini icimde yesertip buyuturken anne olmayi ogrenen ben, simdi ikinci kizimin aramiza katilmasiyla daha neler ogrendim/ogrenmeye calisiyorum saymakla bitmez. Bir kere ZAMAN YONETIMI.. Buldugum her ani degerlendirir ve bol bol plan yapar oldum. Eskiden gidisine biraktigim zaman araliklarini bile acaba nasil daha iyi degerlendiririm diye soruyorum surekli kendime.. Bu arada zamanimi mumkun oldugunca esit paylastirmaya calisiyorum iki kelebegime. Gerci buyuk kelebegim okula gidiyor simdi, dolayisiyla onun evde oldugu zamanlar, kucugume birebir zaman ayirmiyorum. Onun yerine onu da oyunlara sokmaya calisiyorum ya da babaya teslim. Cunku farkettim ki kizim ozellikle buyudukce ‘Anne’ ile birebir vakit gecirmek ister oldu.  Hatta bilincaltindakini soyle izah etmeye calisti bana “Anne, sen de kizsin, ben de kizim, ben buyuyunce anne gibi olacagim degil mi?” Bu kadar net soylerken dusuncelerini ve ‘benim gibi’ olma yolunu hedeflemisken kendine, daha cok vakit ayirmazsam haksizlik etmis olmaz miyim ona?!

Iste bu yuzden biraz da buyuk kizimla daha fazla birebir vakit gecirmeye basladim. Okula gotururken, yol uzerindeki cafe’de durup bir pogaca, bir meyve suyu icmeler basladi. Birlikte ikimizin de cok sevdigi yuzmeye gitmeyi surdurduk. hatta her yuzme sonrasi ugradigimiz pastane’de rituel haline geldi. Sonra vakit oldukca, evin onundeki park, bir de babasiyla hafta sonlari sinema seanslari. Ayda 1-2 kere de baba, anne ve buyuk kelebek gunu yapiyoruz ki onu tek basina da simartabilelim.. Butun bunlar rahatlatiyor icimi az da olsa..

Bu arada,  ‘mukemmel anne‘ olma hedefiyle baslayan yolculukta, ‘Olabildigim kadar iyi anne‘ olmayi hedeflemeyi de ogrendim. Her dakikamizi kaliteli geciremesem de mumkun oldugunca dinleyen/dinledigini gosteren bir anne olmayi ogrendim. Bilemiyorum size de oldu mu? Benim kizim soylediklerini benim anladigi bilmek istiyor. Soru cumlesi olmasa dahi, ornegin “Anne ben koltugun yanina yastik koyup kaydirak yapmayi cok seviyorum” demis olsa dahi, benden onu dinledigime ve ne dedigini anladigima dair bir ipucu bekliyor. Hatta bu ipucu gelmezse “Sen de seviyor musun?” diye soru geliyor 🙂 Dolayisiyla hicbirsey yapamazsam konuya gore onun dedigini tekrarliyorum, sasiriyorum, uzuluyorum, seviniyorum, bir duygu geri pasliyorum kizima …

Tabii bir de olayin ikinci cocuk tarafindan bakilan boyutu var isin icinde. Yeni gelen kizima yeterince vakit ayirabiliyor muyum? Buyugumle sunu da yapmistim, bunu da yapmistim, kucuk kelebegime de ayni ozeni gosterebiliyor muyum?

Ornegin, biz ilk kizimizi esimle birlikte coook uzun bir zaman hergun sarkilarla banyo yaptirip, sonra bebek yaglariyla masaj yapip, oyle yatiriyorduk.. Neredeyse 1 yasina kadar yaglandi buyuk kelebegim 🙂 Ikinci kizim ise yeni dogdugu siralarda evin onun icin surekli temiz tutulan lavabosunda aldi banyosunu zaman yetersizliginden ve bebek yagini cok nadir gordu mis kokulu teni..Simdi yine yaslandi gozlerim iste..Keske zamanim olsaydi da onu da sarkilarla banyo yaptirip, bebek yagli masajlar yapabilseydim diye, ama ne yapalim, o sirada benden ilgi bekleyen ablasi vardi bu sefer… Iste birden fazla cocugu olan annenin derdidir bu da ‘Yetememek’… Ama diyorum ya, insan bu yolda yasarken ogreniyor: Asla yuzde yuz yetemeyecegini, ama yine de cocuklarina ‘mutlu ve gulumseyen bir anne’ olabilecegini.. Iste ben de yapabildigim kadar buna calisiyorum – ne yapayim…

Sonra bir de sevgileri var tabii… Hamileyken aklima gelen sorulari annemle paylastigimda, bana hep derdi ki “Sen merak etme kizim, her gelen cocuk icin yeni bir kapi, yeni bir oda acilir kalbinde”. Iste bu dogru. Ikisinin de sevgisini ayri ayri sigdirabiliyorum kalbime. Ne bir eksik ne bir fazla.. Ikisini de ayri ayri seviyorum.. Buyuk kizimin kelebek gibi ucusunu, kipir kipir yuregini, hic bitmeyen enerjisini, hic ummadigim zamanda arkamdan gelip kucaklayip opusunu, ‘yapabilir miyim?’ ile biten izin cumlelerinin ictenligini, perilerin gercekligine inanan saf kalbini seviyorum.. Kucuk kizimin ise sakinligini, guleryuzunu, sevgisini kucaklayarak surekli gosterisini, donup donup gelislerini, yabancilara bile isildayan gozlerini, bagira cagira konusma cabalarini, sut emerken sacini kasimalarini ve bluzuma simsiki sarilislarini, gece yanimda yattigi saatlerde uyansa bile basimin yanindan ayrilmadan benim uyanmami bekleyen halini…

Cok sukur Allah’ima, cok buyuk sorumluluklarla gelse de cocuklar, yuregimizi oyle bir yaratmis ki cocuklarimizin sevgilerine bol bol yer var orada…

Iste boyle dostlar.. Bugunluk de bu kadar.. Siz neler hissettiniz ikinci kelebeginizden sonra? Sizi de kovaladi mi bu sucluluk hisleri, sonra sardi mi kocaman sevgileri?

Kocaman sevgiler….