Bir önceki yazımda Küçük kelebekle Ordu ziyaretimizden bahsetmistim. Bu gezinin küçük kelebeğime kattıkları o kadar çoktu ki, istedim ki büyük kelebeğimle de kısa da olsa birebir vakit geçirebilelim.

Tabii sorabilirsiniz niye hep birlikte gitmiyoruz diye.. Eylul’de hep birlikte gidiyoruz ve eminim o da ayrı eğlenceli olacak ama inanıyorum ki çocuklarımızla birebir geçirilen ve özellikle farklı ortamlarda farklı aktiviteler yaparak geçirilen zaman da onlara değerli şeyler katıyor. Insanın kardeşi olması değişilmez bir lezzet – kardeşi olan herkes bilir bunun kıymetini, ama bence çocuklarımız bizlerle birebir geçirdikleri zamanı da takdir ediyorlar – bütün dikkatimizin onlarla olduğu vakti.

İşte bu sebeple arada böyle kaçıslar yapıyorum/yapıyoruz büyük kelebeğimle de. Ilk kaçışımız Izmir’e olmustu anneler gününde. Anneannemizi de alıp, teyzemizi ziyarete Izmir’e gitmistik. Sadece 2 günlüktü o ziyaret ve bir yetiskinin gözünden bakıldığında şu kadarla özetlenebilirdi:

“Uçağa bindik, eve gittik, AVM’ye gittik, eve geldik, uyuduk, kahvaltı ettik, sohbet ettik, valizlerimizi topladık, geri döndük”

This slideshow requires JavaScript.

Ama kızımın gözünden bakıldığında çok başka ayrıntılar vardı o gezide:

• Valizimize pijamalarımızı ve oyuncaklarımızı koyduk.
• Havaalanına gittik
• Bilet aldık
• Uçağa bindik, ucak bulutlara yükseldi
• Uçakta yemek yedik, kitap okuduk
• Teyzemin evini gördük, bahçesindeki çocuk parkında sallandım
• Shops’a gittik. (Onun gözünde AVMler ve Mağazaların ortak adı bu – nedense Ingilizcesi kalıyor aklında)
• Orada et, patates ve havuç yedim
• Bazı insanlar sokakta şarkı söylüyorlardı, biz de annemle dans ettik.
• Annem atkısını kanat yaptı, kuş oldu, beni yakalamaya çalıştı.
• vb

Bizim aklımızda tutmadığımız, bize sıradan gelen şeyler, miniklerimize yeni, değişik ve merak uyandırıcı geldiğinden öyle çok seyler ögreniyorlar ki bu tip gezilerde.

Bu sefer ki gezimizi öyle son dakika ayarladık ki, Persembe gece dönmüştük zaten Ordu’dan, Cuma aksam bir cafede otururken annem ve teyzem küçük kızıma bakabileceğini söyleyince apar topar tur şirketini aradık o gece yarısı için bir gezi ayarladık ve geriye kalan 4 koltuktan 3’ü bizim oldu 🙂

Simdi asıl bundan sonra başladı macera.. Büyük kelebeğime dedik ki “gece onu uyandıracağız ve otobüsle maceraya çıkacağız”. Görseniz öyle heyecanlandı ki! O gece saat 1:20’de uykulu uykulu cıktık evden, otobusumuze bindik ve macera başladı.

Bu arada yanımıza kelebeğim için ne aldık diye sorarsanız, çantamızın içini şöyle özetleyebilirim: Su, poğaça, kayısı, ıslak mendil, oyuncak mikrofon, barbie bebeği, içinde 50 hikaye olan resimli bir hikaye kitabi, flash card’lar (bu kartlar üzerinde sayılar, hayvan ya da nesne resimleri olan, cok amaçlı kullanılabilen kartlar – bunlar hakkında da ayrıca yazmak gerek doğrusu, çünkü zamanı güzel değerlendirmek konusunda çok başarılı.) Tabii bunun yanında kıyafet, spor ayakkabısı, terlik, havlu, mayo, gece üzerine örtmek için şal,vb de aldık.

Ne yaptınız gezide diye sorsanız, yetiskin halimle cevabım: “Ağva, Şile, Saklıgöl Parkı, Kerpe, Sapanca, Maşukiye, Polonezköy ve Kartaltepe’yi gezdik” olurdu, ama kızıma sorunca bu soruya onun vereceği cevap çok farklı. O anneannesine şöyle anlatıyor:

• Otobüse bindik. Orada bir tane Burak Abi vardi, bana süt aldı. Anne Burak Abi’yi tekrar görelim mi?
• Sonra küçük bota bindik, kaptan bizi gezdirdi. (Ağva)
• Denize gittik, seashell (deniz kabuğu) topladık. (Şile)
• Değişik bir yerde yattık, orayı ben çok sevdim. Anne bir daha orada yatalım mı? (Pendik)
• Bir yere gitmistik, orada ördek vardı, timsah vardı (tabii gerçeği değil), kamplumbağa vardı (gerçek). Ayyyy cok güzeldi di mi anne, küçücük kaplumbağa.. (Saklıgöl Parkı)
• Sonra camlar vardı, biz ordan bana, kardesime bir de Bade’ye bilezik aldık. (Polonezköy Cam Sanat Merkezi)
• Bi de böyle sular akıyordu şelale gibi, ordan aşağıya yürüdük. (Maşukiye)

Kısacık bir gezi sırasında o kadar fazla değişik deneyim yaşıyorlar ki, sanki gezi sonrası başka bir çocuk oluveriyor çocuklar. Onlar için gidilen yerler önemli değil aslında, onlar için yaşananı anlamlandıran şey ‘deneyim’in ta kendisi. Hem gördükleri yerlerden, tanıştıkları insanlardan, yedikleri yemeklerden öğreniyorlar, hem de anne ve baba ile birebir vakit geçirmenin tadını çıkarıyorlar. Bu arada çaktırmadan hayatta işlerine yarayacak birçok ders de alıyorlar:

• Nasıl valiz toplanır?
• Otobüse / uçağa nasıl binilir?
• Sırada nasıl beklenir?
• Alışveriş nasıl yapılır?
• Gidilen yerlerden hatıra nasıl alınır? (Ama her görülen şey nasıl alınmaz:)
• Otobüsün / uçağın saatleri belli olduğundan o saatte orada olmak gerekir.
• Otobüste tuvalet olmadığından molalarda lavaboya gidilir.
• Denize gidilecekse havlu, terlik, güneş gözlüğü, güneş kremi,vs. alınır.

Ve bunun gibi saymakla bitmeyecek kadar hayata dair, toplumda yaşamaya dair kuralları öğreniyor çocuklar bu gezilerde. Tabii diyebilirsiniz geziye çıkmadan da bunlar öğretilir diye. Evet doğru günlük hayat icerisinde de zamanla / derslerde / duyarak çocuğumuz bunları bir şekilde öğrenebilir, ama hangimiz iki gün içerisinde çocuğumuzu karşımıza alıp bütün bu kuralları sıralar ve öğrenmesini bekleriz. Yaşayarak, deneyimleyerek, keyif alarak öğrenmek gibisi var mı? Biz yetişkinler için bile bu böyle değil mi?

İşte böyle dostlar. En son ki gezimize dair sadece tek fotograf veriyorum (nede olsa video var zaten http://www.facebook.com/herzamananne sayfasında). Bu fotograf bence hem büyük kelebegimin hem de anne/baba olarak bizim hislerimizi anlatmış çok güzel.. Çünkü büyük kelebeğimin yaşayarak öğrendiği her deneyim de biz de anne/baba olarak daha huzurlu, daha umutlu hissettik. Bugün kanatları bize bağlı uçan kelebeğimizin gün gelip bizden uçtuğunda bu yaşadıklarının ona katkıda bulunacağı inancı vardi yüreklerimizde..

Sizin de kelebeklerinizle keyifli yolculuklara çıkmanız dileğiyle.

Kocaman sevgiler…