Dogrusu bu ya bu yazim aslinda hamilelik ve anneligin ilk yillarinda cektigimiz sikintilara deginen bir yazi olacakti ve hatta erkeklerin boylesine bir fiziksel yolculuktan gecmedigi icin bizi anlamadigindan bahsedecektim. Masamin kenarindaki not tahtamda yazacagim blog yazisi olarak bu not duruyordu. Taa ki o notun uzerinde esimin bana biraktigi notu gorene kadar.. Ne mi vardi o notta? Yazimin devaminda var ayrintilari 🙂

Surasi bir gercek ki esimizle birlikteligimizde, cikma, nisan, evlilik surecinde yasadigimiz ortak deneyim, hamilelikle birlikte ayni sevincte bulusmus farkli deneyimler haline geliyor. Biz fiziksel ve hormonel olarak daha once yasamadigimiz, hayalini dahi kuramayacagimiz derecede farkli bir doneme girdigimiz halde, esimiz olayin gercekligini sadece kelimelerde ve karnimiza merakli dokunuslarinda farkediyor. Bir de tabii evimize yeni gelecek ve hayatimizin en onemli parcasi haline gelecek cocugumuza odasini hazirlarken, minik kiyafetler ve oyuncaklar alirken anlayacaklar eve gelecek misafirin eve yerlesecegini 🙂

Kadin, bas donmesi, kusma, once istahsizlik, sonrasinda devamli bir aclik hissiyle gecirirken gunlerini ve karni hic olmadigi boyutlara ulasirken, erkeginin vucudunda hicbir degisim olmuyor. O herseyi birlikte yasadigi erkegi, yedigi, ictigi ayri gitmeyen erkegi, birlikte ayni sakalara gulup, ayni tatlardan keyif alan erkegi, kadinin anne olma yolunda ciktigi hamilelik yolculugunda maalesef disaridan bir izleyici olarak kaliyor. Ne kadar isteseler de, bu bebegi ne kadar ozlemle bekleseler de erkekler, bizlerin fiziksel, hormonel ve psikolojik olarak deneyimlediklerimizi maalesef deneyimleyemiyor. Belki de bu an basliyor doganin kadin ve erkek uzerindeki farkli yansimasi, cunku deneyimlerin farklilastigi an, birbirini cok iyi anlayan kadin ve erkek, birbirini anlamaya calisan kadin ve erkege donusuyor..

Iki hamileligimde de hastaneye yattim ben ‘hyperemesis gravidarum’ denen, surekli kusmaya neden olan ve anneye kilosunun yuzde 10’unu kaybettirecek derecede susuz ve yemeksiz birakan bir durumdan dolayi. Her 1000 bayanin sadece 3’unde gozuken bir durummus bu ama benim iki hamileligimde de beni buldu ve iki hamileligimde de ilk 3 ayda 5 kilo verdim. Inanabiliyor musunuz, 4 aylik ve normal kilomun altinda halimle daha formda ama cok daha bitkin gozuken bir halim vardi!! Detaylari onceki yazilarimin birinde yazmistim (Hyperemesis – Hamilelikte bitmeyen cikarmalar) o nedenle burada tekrarlamak istemiyorum ama iste ben boylesi zor bir durumdan gecerken, surekli elindeki kaba tukurugunu cikaran veya kusmaya kosan bir haldeyken esimin beni tam anlamiyla anlamasini tabii ki bekleyemezdim.. Aslinda komik olan su ki: Boyle anlara gelene kadar hep en guzel, en bakimli haliyle esinin karsisina cikan kadin, bu durumlarda birden bitkin, gozlerinin alti torbali, ve bakimsizligin zirvesinde oluveriyor esinin karsisinda. Allah biliyor ya, boyle zamanlarda cok yanimdaydi esim, hem destek oldu, hem yerimden kalkacak halim olmadiginda asci oldu, hem beni hastaneye yetistiren soforum oldu… Boylesi zor zamanlar da anliyor insan esinin gercek yuzunu ve daha da yakinlasiyor belki de psikolojik olarak..

Ancak yine de bu yakinlasma deneyimlerin farkliligini yok edemiyor.. Dusunsenize, hamileligin baslangicindan cocugunuz bir yasina gelene kadar, bir kadin olarak, 15kilo ile 25kilo arasi degisen bir kilo alimi yasiyorsunuz, bu arada hormonlariniz tepelerde geziniyor ve izlediginiz reklamlarda bile aglar hale geliyorsunuz, caniniz kahve, dondurma ve patates cipsini ayni anda istiyor, bir dakika sonra da kendinizi banyoda karninizi tutup kusarken bulabiliyorsunuz, geceleri hangi yana donseniz rahat bir uyku olmuyor, sol daha saglikli diyorlar ama sag daha rahat olsa da bacaklariniz uyusuyor ya da gece yarilari kramplarla uyaniyorsunuz, gittikce agirlasan ve inanilmaz derecede buyuyen karninizla penguen ile ordek arasi bir yurume stiliniz oluyor, oturdugunuz yerde yarim saatten fazla duramiyorsunuz. Bir nefeste kurtulurum insallah diyorsunuz, cok sukur nurtopu gibi bir cocugunuz oluyor, (bu kisim guzel tabii), hastanede normal dogum ya da sezaryen sirasindaki fiziksel yolculugunuzdan bahsetmiyorum bile..

Dogum sonrasi fiziksel degisikliklere devam edersek, hastanede pit diye kaybettiginiz 6-7 kilonun rahatlamasi olsa da daha kaybedecek kilolar sizi bekliyor. Bu arada sutunuz geldi mi, gogusleriniz agirlasti mi? Gelmediyse de geldiyse yemeye devam. Ustelik artik yepyeni bir parcaniz daha var ve gun boyu size bagli yasiyor bedeninizden cikmis olsa da. Tabii ki cok degerli ve hicbirseye degismeyeceginiz bir parca. Onun icin herseye deger diyorsunuz, ama bu arada organlarinizin bu 9 aylik degisimi ve simdi normale donmeye cabalari, bir de sut uretimiyle birlikte, daha once bilmediginiz hastalik durumlariyla karsilasabiliyorsunuz: Rahimde kalmis bir parca, bobreklere fazla sivi gitmediginden olusmus taslar, goguslerdeki fazla sutten kaynakli mastit, hamilelikte alinan kilolardan kaynakli bel agrilari, emzirme kaynakli omuz ve sirt agrilari, kullanilmadigindan gevsemiz bacak kaslarina bagli diz agrilari, sut yapimindan kullanildigindan azalmis Kalsiyum ve bu gibi kapinizi daha once calmamis onlarca fiziksel durum karsinizda icinizde beliriveriyor.

Simdi biz bile butun bunlari yasarken anlamakta ve tolere etmekte zorlanirken eslerimizin bizi gercekten anliyor olmasini nasil bekleriz? Gercekten anlamalari mumkun mu? Erkegin ve kadinin esitligi hamilelikle birlikte baska bir boyuta geciyor bence. Ayni egitimi almis, ayni okullara gitmis, ayni ilgi gosterilmis ve birlikte olmaya karar vermis bir kadin ve bir erkek bile bu noktada kendi farkli anne/baba yolculuklarina basliyorlar hamilelikle ve dogumla birlikte…

Yazilarimdan birinde Anne&Baba olmak icin egitilmiyoruz diye elestirmistim icinde buludugumuz duzeni (Gunluk – Ozgur Bireyler yetistirebilmeleri icin Anne&Babalari egitmek gerekmez mi?) ve demistim ki hayatimizin en onemli projesi olan cocuklarimizi yetistirirken egitim almamiz gerekmez mi? Simdi de soruyorum, evliliklerimizin baska boyuta gececegini onceden bilmemiz gerekmez mi ve hatta bilip de eslerimizle uyumu nasil devam ettirebilecegimiz uzerine egitim alsak fena mi olur? Oturup matematik calismak degil bahsettigim, ama gercekten olabilecekleri onceden bilip, bizim fiziksel, hormonel ve psikolojik olarak yukarilari, asagilari gorecegimiz bu yolculuga cikarken, onun bize nasil destek olabilecegini bilsek ve hatta onunla dogru iletisimi kurabilsek, yasadiklarimizi ona daha iyi aktarabilsek guzel olmaz miydi? Onun uzaktan izlemek zorunda kaldigi hamilelik doneminde onu nasil yasadiklarimizin bir parcasi yapabiliriz diye egitilsek, sonrasinda da bebegin altini degistirmesine, yemek yedirmesine, banyo yapmasina izin versek, tesvik etsek, odullendirsek daha guzel olmaz miydi?

Allah biliyor ya esim, cocuklarimi gozum arkada kalmadan birakabilecegim biri. Hatta onlari ne ac birakir, ne susuz, ne de pis. Hepsine yakisiyor eli ve gercek bir baba olmayi sectigi icin belki de sansli annelerden biriyim. Ama iste gelelim yazinin basinda bahsettigim esimin benim not tahtama yazdigi sakayla karisik kucuk notuna! Yazmis ki :

“Blog yazisi:

1. Esleri hamileyken erkeklerin neler cektigi
2. Hamilelik ve Cocuk yetistirme sirasinda erkeklere verilen takdir eksikligi”

Dedim ya iste deneyimler ne kadar da farklilik gostermeye basliyor cocuklarin hayatimiza girisiyle birlikte.. Sanirim biz kadinlar vucudumuzdaki degisikliklerin ve yasadiklarimizin, bir de ustune cocuklarimizin dunyalariyla mesgulken erkekler de kendi dunyalarinda farkli deneyimlerden geciyorlar ve biz onlarin ilgisini beklerken belki onlar da bizim ilgimizi bekliyor ya da takdir ettigimizi bilmek istiyor. Kim bilir? Ulke cografyasini ya da sularin buharlasip yagmur olmasini ogrenirken, es olmanin inceliklerini de ogrensek guzel olmaz miydi 🙂

Daha cok soyleyeceklerim var ama bir baska yaziya insallah…

Sizce nasil durum? Anliyor muyuz? Anlasiliyor muyuz?

Kocaman sevgiler..