Degisim, biz bayanlarin cani sikildiginda, strese girdigimizde, isimizden ya da esimizden memnun olmadigimiz hallerde basvurdugumuz en etkili ilactir bence 🙂

Hele kuafor ziyareti yok mu.. Iste bu degisimin anahtari gibidir. Sanki kuaforu ziyaret etmeden asla degisim olmazmis gibi degisim kararini alir almaz kuaforde aliriz solugu.

Degisim karari zordur, sancilidir, bilinmezlerle yukludur kimi zaman. Kadinlar olarak aslinda oyle kolay kolay almayiz degisim kararini. Dusunuruz, tasiniriz , kendi icimizde kasiniriz :), arkadaslarimizla paylasiriz, tartisiriz, kimi zaman yazariz, kivraniriz, sonra baska turlu olmuyorsa karar veririz degisime…

Her degisim o kadar sancili olmaz tabii ama her degisim kadinin kafasinda kurup, tasarlayip, planlayip yaptigi hamleler sonucu olur bence.

Bu yaziyi yazmama tetikleyen sebep etrafimda ozellikle son yarim yilda gordugum degisiklikler oldu. Kimi arkadasim/akrabam bosandi, kimisi ayrildi, kimisi kendi vucudunda degisiklikler yapti, kimisi hamile kaldi, kimisi ulke degistirdi. O kadar cok yol ayrimina tanik oldum ki bu siralar, o kadar fazla ‘karar ani’ yasandi ki insanlarin kalplerinde / beyinlerinde… Dusunmeden edemedim bu degisikliklerin bizlere yansimalarini..

Bir isten ayrilmak zordur. Cunku o ilk mulakatla baslayan hayallerin, sana gun icerisinde mesgul olacagin aktivitelerin yaninda is arkadaslari da kazandirmistir. Ortak calisip ortaya guzel seyler cikarmanin sevincini birlikte yasayacagin insanlar. Iste bu yuzden zordur is birakmak.. Isin kendini degil, arkada biraktigi insanlari ozler insan cogu zaman ve tabii bir de is yaparken beynini calistirmanin ona verdigi hazzi.. ama vakit geldiyse gidersin…

Bir ulkeden ayrilmak zordur. Cunku orada yasanmisliklar vardir. Gordugun, gittigin yerlerin sana hatirlattiklari vardir ve mutluluklarin vardir birakmak istemedigin, ama valizine alip goturemedigin. Ulkenin turistik goruntusunden cok, arkadaslarini, ailenle gittigin favori yerleri, birlikte yaparken haz duydugun aktiviteleri ozlersin. Cunku bir tarafin bilir baska yerlerde o seylerin tadinin ayni olmayacagini… Ama vakti geldiyse gidersin..

Bir dosttan ayrilmak zordur. Fiziksel olarak ayrilmaktan bahsetmiyorum ama kalp ayriligindan bahsediyorum. Zordur, cunku yine yasanmisliklar vardir, paylasilmis sirlar, kimselerin bilmedigi ama sizin bildiginiz olaylar, sifirdan buyuyup yeseren ikinizin suladigi bir agac. Dost, ayni anne/babadan olmasa da birbirinin dilini cok iyi anlayan iki insandir, iste tam da bu yuzden cok zor olur ayrilmak. Bilirsin ki ayrilirken seni sen olarak seven, seni senin dilinde anlayan yansimani da kaybettigini.. Ama vakti geldiyse gidersin – vardir elbet bir sebebin..

Bir esten ayrilmak zordur. Es demek, evini, yemegini, duygularini, bedenini paylastigin insan demektir. Paylasimdan da ote, aliskanlik demektir es. Hayatini kurarken edindigin aliskanlik, hayat tarzindir es. Yemegin evde nasil pistiginden, elektriklerin nasil yanik kaldigina, hangi kiyafetlerin en cok giyildigine, saat kacta pazar kahvaltisi yendigine iz birakan kisidir. Iste tam da bu yuzden zor ve sancilidir esten ayrilmak, cunku gunluk aldigin kararlarda gorursun esinden izler ve bu sana gitme kararini hatirlattigi gibi, kimbilir belki ‘acaba’lari da hatirlatir. Hele bir de minikler varsa, o zaman bu karar daha da zordur, cunku onun ne hissettigi, ne hissedecegi de senin derdin olur. Ama vakti geldiyse gidersin – gidersin cunku sen olmak istersin tekrar. Gidersin, cunku ‘biz’ seni rahatsiz eder hale gelmis ve sen ‘sen’ olmayi arar hale gelmissindir. Gidersin, cunku miniklerin bile ‘biz’ olarak kalirsan mutlu olmyacagini bilirsin artik. Gidersin, cunku vakit gelmistir…

—————

Iste bugun kuafore gidip de saclarimi kisacik kestirirken bunlari dusundum! Kendi kendime sordum ben neden kestiriyorum bu saclari. Benim canim neden bu degisikligi secti diye..

Cevabim, bir cok arkadasimin yasadigi degisikliklere gore daha hafif kaliyor. Ben su sira hayatimdaki fazlaliklardan kurtulup minimalist yasamaya baslamak istiyorum (kucuk de olsa yine de bir degisim karari! Kuafore gidisim bosa degil yani!). Fazlaliklar derken fazla kiyafetler, fazla esyalar, fazla susler, fazladan almam gereken kararlar, fazladan sacim icin ayna basinda, elimde kurutma makinesiyle gecirmek zorunda oldugum zamanlar.. Hepsinden kurtulmak istiyorum.

Belki de bahcemizdeki agaclar cicek acarken ve havalar isinirken ben de icimde bahar temizligine soyunuyorum bir anlamda… Istiyorum ki kiyafet secerek, sac kurutarak, ne bileyim kullanilmayan esyalara takilarak gecirecegim zamani kizlarimla ve esimle parklarda gezerek, yuzerek, boya yaparak, ‘her zaman anne’ olarak gecireyim… Degisim ruzgarlari esmeye basladi bizim evde…

Dilerim bu bahar hepimize, ailemize, sevdiklerimize, dostlarimiza ferahlik getirsin, sevinc ve huzur getirsin..

Kocaman sevgiler…

Minik kuslar – resim kaynakca: http://www.etarim.net